مقصود فراستخواه: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
بدون خلاصۀ ویرایش |
Saeedigimon (بحث | مشارکتها) جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱:
'''[[w:مقصود فراستخواه|مقصود فراستخواه]]''' ([[w:۱۹۵۶ (میلادی)|۱۹۵۶]]، [[تبریز]]) استاد دانشگاه و جامعهشناس [[ایرانی]] است و برنده جایزه علم در حوزه های دانشگاهی و عمومی برای بسط دانش جامعه شناسی است.<ref>[http://sinapress.ir/news/70168/%D9%87%D8%AC%D8%AF%D9%87%D9%85%DB%8C%D9%86-%D8%AF%D9%88%D8%B1%D9%87-%D8%AC%D8%A7%DB%8C%D8%B2%D9%87-%D8%AA%D8%B1%D9%88%DB%8C%D8%AC-%D8%B9%D9%84%D9%85-%D8%A8%D8%B1%DA%AF%D8%B2%D8%A7%D8%B1-%D8%B4%D8%AF هجدهمین دوره جایزه ترویج علم ( پنج شنبه 25 آبان 1396)] </ref>
== گفتاور دها ==
* «'''هر ملتی میتواند متن فرهنگی و تاریخی خود را بازخوانی کند و در قرائت مجدد متن سنتها و تاریخ خود، فضیلتهای فراموش شدهٔ انسانی خویش را بازیابد'''.»<ref name="۷ دی ۱۳۷۸">{{یادکرد وب |نشانی=http://www.isna.ir/news/7810-00046/فضيلت-هاي-آزادمنشي-در-فرهنگ-ايران-گم-شده-است|عنوان=فضیلتهای آزادمنشی در فرهنگ ایران گم شده است|تاریخ=۷ دی ۱۳۷۸|اثر=ایسنا}}</ref>
* «شخصیت والای [[علی بن ابیطالب|حضرت علی (ع)]] متن تاریخ و فرهنگ ماست و با یک بازخوانی، یادآوری و قرائت این متن متوجه خواهیم شد در دل فرهنگ خود چه ارزشها و چه ظرفیتهای غنی داریم که ضمن استناد و جستجو در سطوح آن به اعماق فرهنگ خود دست یافته و میتوانیم وجود تساهل، تکثر، آزادمنشی، مردمگرایی و عقلانیت را در دل [[فرهنگ ایرانی|فرهنگ ایران]] و [[اسلام]] مشاهده کنیم.»<ref name="۷ دی ۱۳۷۸" />[[پرونده:Maghsood Farasatkhah 02.jpg|بندانگشتی|هر ملتی میتواند متن فرهنگی و تاریخی خود را بازخوانی کند و در قرائت مجدد متن سنتها و تاریخ خود، فضیلتهای فراموش شدهٔ انسانی خویش را بازیابد.]]
* [[دانشگاه]] زمانی میتواند مکان وجودی داشته باشد و روی آن مکان بایستد و بگوید «من دانشگاه هستم»، که با جامعه ارزش مبادلهٔ داد و ستد داشته و بتواند نیازهای نوپدید جامعه را پاسخگو باشد.<ref>http://www.atnanews.ir/archives/70157</ref>
* تنها بدیل ممکن برای بورکراسی علیل اداریِ ما، یک [[دموکراسی]] اصیل اجتماعی است. همسایگان، اهل محل، کسبه محل، سمَنها، بخشهای داوطلبانه وغیر انتفاعی و نهادهای مدنی، مهمترین رگ وپی ارگانیزم اجتماعی، حساسترین اندامهای حسّی جامعه و دیرپاترین وتجدید شوندهترین ظرفیتها برای اداره شهر هستند. به منطق بینهایت کوچکها، به منطق صنفها وحرفهها و سمنها وهمسایگان واهل محل و کسبه محل، وبه منطق سازمان یابی خودگردان شهری وخود تنظیمی ها وابتکارات مردمی برگردیم. در سنتهای تاریخی دیرین ما خاطرات همیاری و کارهای دسته جمعی هست. در فرهنگ ما روح غمخواری هست، عقلانیتی نیرومند در دل آداب وعادات ایرانی هست که به مصائب همسایگان و اهالی محل واهالی شهر حساسیم. نی نواز با نواختن نی نواز میشود ومعمار با ساختن معمار میشود. مردم نیز با گفتگوها و مشارکتها و هماندیشیها و تمرینهای تدریجی است که میآموزند چگونه شهرشان را اداره بکنند. ما شنا را در آب یادمیگیریم و دوچرخه سواری را با رکاب زدن.<ref><nowiki>https://www.ricac.ac.ir/files/plasco/02/plasco---%20Pelasco%20va%20neshanehshenasi%20209-214.pdf</nowiki></ref>
سطر ۲۵ ⟵ ۲۳:
* شخص وقتی دچار فرسودگی ذهنی میشود، به خود تلقین میکند که علت خطاهایش در موقعیتهای زندگی، او نیست. پی در پی به خود میگوید که علتها یکسره در بیرون من هستند ومن فقط یک قربانی ام. در چنین حالتی انسان خود را به عنوان «علت»، از دایرهٔ محاسبات حذف میکند یا کاهش میدهد و بدین ترتیب انتظار هیچ شروعی از او نمیرود و فرد در نهایت وابستگی به مسیر گذشته و در نهایت موکول شدن به شرایط بیرونی است.
* انسان توانایی آغاز دارد. چرا؟ چون انسان میتواند قابلیتی تازه در خود کشف کند. جای پایی جدید در خود بیابد. تفسیری دیگرواره از خود به دست دهد. معنایی نو به خود و به اشیاء پیرامون خویش بدهد. [[انسان]] گنجینهای از خیال است و خیال، مخزن اسرار آغازهاست.<ref>http://farasatkhah.blogsky.com/1395/01/13/post-307/</ref>
* علم باید از دیوانسالاری دولتی، برج و باروهای دانشگاهی و محدودیت های نخبه گرایانه بیرون آمده و وارد زندگی مردم بشود.<ref>[http://sinapress.ir/news/70168/%D9%87%D8%AC%D8%AF%D9%87%D9%85%DB%8C%D9%86-%D8%AF%D9%88%D8%B1%D9%87-%D8%AC%D8%A7%DB%8C%D8%B2%D9%87-%D8%AA%D8%B1%D9%88%DB%8C%D8%AC-%D8%B9%D9%84%D9%85-%D8%A8%D8%B1%DA%AF%D8%B2%D8%A7%D8%B1-%D8%B4%D8%AF مراسم هجدهمین دوره جایزه ترویج علم (پنج شنبه 25 آبان 1396)]</ref>
== منابع ==
|