میرزا حسین نوری: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
Nikrouz kianouri (بحث | مشارکت‌ها)
بدون خلاصۀ ویرایش
Nikrouz kianouri (بحث | مشارکت‌ها)
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱۰۴:
... لکن مرحوم «حاجی نوری» (۲) و بعضی دیگر از بزرگان، اصرار دارند که این سند جزو اسناد خوب است. همچنین مرحوم «شیخ آقا بزرگ تهرانی» <ref>علاّمه شیخ آقا بزرگ تهرانی (۱۳۸۹ه. ق - ۱۲۹۳ه. ق)</ref>، از مرحوم آقای «آخوند» ([[W:محمد کاظم خراسانی|محمد کاظم خراسانی]]) <ref>حاج میرزا حسین نوری» از اکابر علما و محدّثین (۱۳۲۰ه. ق - ۱۲۵۴ ه. ق)</ref> نقل میکند که ایشان در مجلس استفتائشان میفرمودند '''«هیچ فقیهی نمیتواند قبل از دیدن کتاب مستدرک<ref>مُستَدرَكُ الوَسائل و مُستَنبَطُ المَسائل مشهور به مستدرک</ref> حاجی نوری رحمةاللَّه‌علیه فتوا بدهد.»''' برای این‌که فحص از معارض و حجّت و اینها، متوقّف بر این کتاب است و اصل کتاب «مستدرک»، همین «اشعثیّات» است که البته بعدها از منابع و کتابهای دیگر، روایات زیادی را به آن اضافه کردند.
 
*'''پله‌های منبر هم حرمت دارند'''<ref>بیانات در دیدار روحانیون مشهد ۱۳۶۹/۱/۴</ref>
محدّث عالی‌مقام، مرحوم آقا میرزا حسین نوری(رضوان‌اللَّه‌ تعالی‌علیه)، کتابی به نام «لؤلؤ و مرجان» دارند. دنباله‌ی اسم لؤلؤ و مرجان، این است: در شرایط پله‌ی اول و دوم منبر روضه‌خوانان. ایشان یک کتاب نوشته است که نگویند حالا ما که ادعای علم و اجتهاد و ارشاد مردم را نداریم؛ فقط روضه‌خوانیم! سابق که این منبرهای چند پله بود، همه نمی‌رفتند که آن بالای منبر بنشینند. وعاظ درجه‌ی اول این کار را می‌کردند، لیکن متوسطان و پایینها، همین پله‌ی اول می‌نشستند و این حرمت را نگه می‌داشتند. کار خوبی هم بود، حالا هم خوب است که همین مراعاتها بشود و هر کسی حد خودش را رعایت بکند. تا همین زمانهای ما هم بود. مثلاً یک نفر که فقط مسأله می‌گفت، آن بالا نمی‌رفت. همین فرد، اگر می‌خواست از روی کتاب مسأله‌یی بگوید، یا اگر یک نفر می‌خواست روضه بخواند، پله‌ی اول و دوم می‌نشست. همین هم شرایطی دارد. پس، ببینید که احساس مسؤولیت باید باشد.<ref>بیانات در دیدار روحانیون مشهد ۱۳۶۹/۱/۴</ref>
 
===سید محمدحسن حسینی میرزای شیرازی===