خسرو باقری: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
Amidewiki (بحث | مشارکت‌ها)
بدون خلاصۀ ویرایش
Amidewiki (بحث | مشارکت‌ها)
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱:
'''خسرو باقری نوع پرست''' (زاده ۱۳۳۶ تهران) استاد [[دانشگاه تهران]] است.<ref>{{یادکرد وب |عنوان=بومی سازی و توجه به علوم بومی |نشانی=http://www.farabiaward.ir/fa/module/pointview/134-1360/ |کد زبانfa=}}</ref>
 
== گفتاوردها ==
* انسان ها از خطاهای شان می آموزند و خطا طی فرآیندی می تواند اثر تربیتی داشته باشد. اما چرا انسان ها خطا می کنند؟ به این دلیل که جریان تربیت، جریان آموختن از خطاست یعنی افراد خطا می کنند و این باعث قدرت انکیزشی در آنها می شود.<ref>[http://www.mehrnews.com/news/3954046/%D9%BE%D8%B0%DB%8C%D8%B1%D8%B4-%D8%AE%D8%B7%D8%A7-%D8%AF%D8%B1-%D8%AA%D8%B1%D8%A8%DB%8C%D8%AA-%D8%A7%D9%86%D8%B3%D8%A7%D9%86-%D8%B6%D8%B1%D9%88%D8%B1%DB%8C-%D8%A7%D8%B3%D8%AA سایت خبرگزاری مهر، ۱۳۹۶]</ref>
*تعارض بین [[علم]] و [[دین]] وجود داشته است. علمِ تفسیر از قبل بوده که اخیرا هم تحت عنوان هرمونتیک مطرح می شود. اما مناقشه در بحث علم تجربی است. از خود دانشمندان بپرسیم علم چیست پاسخی صحیح ندارند چون آن‌ها چون آنقدر درگیر موضوع هستند ممکن است به همان اندازه از موضوع دور باشند. گفته می‌شود که "انسان بیش‌ از آن‌چه می‌گوید می‌داند" این نشان‌دهنده‌ی وجود دانش ضمنی در انسان‌ها است. چیستی علم مبهم است.<ref>[http://www.cgie.org.ir/fa/news/141173 سایت مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ۱۳۹۳]</ref>
* روش پژوهش میان- رشته ای به بررسی سطوح و ساختارهای چندگانه، سازوکارهای هر ساختار و نقش آنها در خلق رویدادها می پردازد. مراحل پژوهش شامل فرآیندی است که طی آن باید از توصیف یک موضوع انضمامی مبهم به سوی انتزاع ساختارهای معنادار از آن حرکت کرد، سپس این روش به تبیین ساختارها با توجه به عوامل درونی و بیرونی می پردازد. در نهایت دانش حاصل از این تبیین را به منظور نقد و اصلاح عوامل محدودیت آفرین ترکیب می کند. این فرآیند شامل شناسایی مسئله، طرح سؤال استعلایی، توصیف پدیده های پیچیده و لایه مند به گونه ای انضمامی، تفکیک و انتزاع، استنباط فرآیندی به منظور شناخت سازوکارهای هر ساختار، باز توصیف و ترکیب جدید و در نهایت کنش است.<ref>[http://www.ensani.ir/fa/content/364253/default.aspx سایت پرتال جامع علوم انسانی، ۱۳۹۴]</ref>
*رشته‌های دانشگاه و حتی خود دانشگاه اقتضا می‌کند که یک تکثر در آن وجود داشته باشد، اما در مقابل کسانی معتقدند که باید به دنبال امر واحدی در دانشگاه بود. در این دیدگاه، [[فرهنگ]] دانشگاهی چیز واحدی می‌تواند باشد. برای مثال، بارنت که یکی از صاحب‌نظران معاصر در امر آموزش عالی است، معتقد است که رهایی‌بخشی هدف کلانی است که باید تمام دانشگاه را دربرگیرد. او براساس یک استدلال فلسفی می‌گوید ما در دانشگاه انتظار نداریم افراد دانش‌شان را افزایش دهند، بلکه باید در یک طبقه فوقانی قرار گیرند و درک عمیقی از خود پیدا کنند و بتوانند قدرت خود را افزایش دهند و از این طریق است که رهایی از تنگناهای اجتماعی در دانشگاه اتفاق می‌افتد. او همچنین براساس استدلالی تاریخی معتقد است، کسانی که در گذشته درباره دانشگاه صحبت کردند همه به نحوی به دنبال این انتظار از آموزش عالی بودند که هدف واحدی را شکل دهد.<ref>[http://www.ana.ir/news/184243 سایت خبرگزاری آنا، ۱۳۹۵]</ref>
*«تربیت» در یک تعریف مرسوم این است که مثلاً والدین و نظام اجتماعی، افراد را به لحاظ فکری، اعتقادی و آداب و رسوم به شکل و شمایل نسل پیشین در بیاورند، چنین کسی را فرد تربیت شده می پنداشتند در صورتی که این معنای مطلوبی نیست، زیرا چنین شکل پذیری را در اسلام، «تربیت» نمی گویند. زمانی هم که پیامبران، تبلیغشان را آغاز می کردند، با همین بهانه مواجه می شدند که مخالفان می گفتند، ما نسل اندر نسل این گونه تربیت شده ایم اما پیامبران نمی پذیرفتند و می گفتند شاید پدرانتان یا نسل های پیشین عاقل نبوده اند یا اشتباه کرده اند، این نشان می دهد که «تربیت» بازتولید نیست، بلکه فرهنگ پیشین نیز باید ارزیابی و اصلاح شود. در واقع تربیت موضوعی است که خود فرد در آن نقش بسیار مهمی دارد و فقط پذیرنده مسایل گذشتگان نیست. بنابراین «تربیت اسلامی» چنین نقش پذیری را از سوی خود فرد تربیت شونده می طلبد تا در تعامل متقابل با فرهنگ جامعه ای که در آن هست خواه اسلامی یا غیراسلامی، قرار گیرد.<ref>[http://qudsonline.ir/news/30791/%D8%AF%DA%A9%D8%AA%D8%B1-%D8%AE%D8%B3%D8%B1%D9%88-%D8%A8%D8%A7%D9%82%D8%B1%DB%8C-%D8%AA%D8%B1%DA%A9%D9%87-%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D8%B3%D9%86%D8%AA%DB%8C-%D8%A8%D8%B1-%D8%B3%D8%B1-%D9%86%D8%B8%D8%A7%D9%85-%D8%A2%D9%85%D9%88%D8%B2%D8%B4%DB%8C-%D9%85%DB%8C-%DA%A9%D9%88%D8%A8%D8%AF سایت روزنامهٔ قدس، ۱۳۹۰]</ref>