تهران: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
خط ۳۱۱:
* «متأسفانه از کودکیهایمان چیزی نمانده است. چهره شهر تغییر کرده، خانههای قدیمی برج شدهاند. گاهی از محله قدیمیمان رد میشوم، اما فکر میکنم تنها آسفالت آن یادگار گذشته است. متأسفانه کوچههای خلوتی که در آن فوتبال بازی میکردیم خیابان شده و دیگر جای راه رفتن در آنها نیست.»
** ''[[سپند امیرسلیمانی]]''<ref>{{یادکرد وب |نشانی=http://jamejamonline.ir/sima/2092251756332293972/چیزی-از-کودکیهایمان-باقی-نمانده|عنوان=چیزی از کودکیهایمان باقی نمانده|تاریخ=۲۲ شهریور ۱۳۹۴|تاریخ بازدید=۲۹-۰۱-۲۰۱۷ |اثر=جام جم}</ref>
* «[[تهران]] در نگاه اول ناتوان و رسواست اما این شهامت را دارد که خود را تغییر دهد و مدام چنین میکند و بقیه شهرهای ایران را چنانکه انگار بچههایش باشند به دنبال خود میکشد.»
** ''[[امیرحسن چهلتن]]''<ref>{{یادکرد وب|نشانی =http://www.sharghdaily.ir/News/132423/ادبیات-و-رهایی-اخلاقی|عنوان=ادبیات و رهایی اخلاقی|تاریخ=۸ خرداد ۱۳۹۶|ناشر=ایلنا}}</ref>
-----
* «چه کسی میگوید تهران بیهویت است؟ این پایتخت عریض و طویل، بیبهره از هرگونه نشانهٔ اختصاصی و منحصربهفرد، ابرشهری بیشکل و بیشناسنامه است؟ هویت تهران امروز، در همین نشانههای گریزان باقیمانده از تخریب و تغییر و بازسازی، شکل نمیگیرد؟ تهران امروز از نایلونهای رنگی زشتی شکل میگیرد که سعی دارند هر چیز (بهزعم خود) زشتی را بپوشانند و مخفی نگه دارند؛ از همین کیسههای یکشکل پرشده از گچ و سیمان، و تل خاک و آجر و ساختمانهایی که هر روز برای تبدیل شدن، به شکلی نو، تخریب میشوند و بخشی از هویت گذشتهٔ ما را نیز همراه خود از بین میبرند. تهران، اتفاقاً، هویتش را در از میان برداشتن هویت ما، در ویران ساختن هر چه در گذشتهٔ دور و نزدیک به آن وصل شدهایم، میجوید. تهران اتفاقاً هویتش را در مخفی نگه داشتن چیزها میجوید، هویتی که بیرحم است و این سانتیمانتالبازیها و احساسات رمانتیک آبکی را خوش ندارد.»
|