ابوسعید ابوالخیر: تفاوت میان نسخه‌ها

'''[[w:ابوسعید ابوالخیر|ابوسعید فضل‌الله بن ابوالخیر]]''' (۳۵۷-۴۴۰ق[[w:۷ دسامبر|۷ دسامبر]] [[w:۹۶۷ (میلادی)|۹۶۷]]، عارف[[w:en:Miana, وTurkmenistan|میهنه، شاعرمرو]] نامدار- ایرانی[[w: قرن۱۲ چهارمژانویه|۱۲ وژانویه]] پنجم[[w:۱۰۴۹ است.مشهور(میلادی)|۱۰۴۹]]، به[[w:en:Miana, شیخTurkmenistan|میهنه، مرو]]) [[نشابورصوفی]]، [[w:عرفان اسلامی|عارف]] و بوسعید[[شاعر]] مهنه[[زبان (میهنَه)فارسی|فارسی‌زبان]] [[ایرانی]] بود.

{{ب|همه جمال تو بینم چو دیده باز کنم|همه تنم دل گردد که با تو راز کنم}}

{{ب|حرام دارم با دیگران سخن گفتن|کجا حدیث تو آمد سخن دراز کنم}}

{{سرخط}}

{{ب|من بی تو دمی قرار نتوانم کرد|احسان ترا شمار نتوانم کرد}}

{{سرخط}}

{{ب|با [[عشق]] تو در خاک نهان خواهم شد|با مهر تو سر ز خاک بر خواهمبرخواهم کرد}}

{{ب|افسوس که ما عاقبت اندیش نه‌ایم | داریم لباس فقر و درویش نه‌ایم}}

{{ب|این کبر و منی جمله از آنست که ما| قانع به نصیب و قسمت خویش نه‌ایم}}

{{پایان شعر}}

{{ب|دی[[شب]] که دلم ز تاب هجران می‌سوخت|اشکم همه در دیدهٔ گریان می‌سوخت}}

{{ب|می‌سوختم آن چنان کهچنان‌که غیر از دل تو |بر من دل کافر و مسلمان می‌سوخت.}}

==درباره دربارهٔ او ==

* « وی نه تنها استاد دیرین شعر صوفیانه به‌شمار می‌رود، بلکه صرف نظر از رودکی و معاصرانش، می‌توان او را از مبتکرین رباعی، که زاییده طبع است، دانست. ابتکار او در این نوع شعر از دو لحاظ است: یکی آن که وی اولین شاعر است که شعر خود را منحصراً به شکل رباعی سرود. دوم آنکه رباعی را بر خلاف اسلاف خود نقشی از نو زد، که آن نقش جاودانه باقی ماند. یعی آن را کانون اشتعال آتش عرفان وحدت وجود قرار داد و این نوع شعر از آن زمان نمودار تصورات رنگین عقیده به خدا در همه چیز بوده‌است. اولین بار در اشعار اوست که کنایات و اشارات عارفانه به کار رفته، تشبیهاتی از عشق زمینی و جسمانی در مورد عشق الهی ذکر شده و در این معنی از ساقی بزم و شمع شعله ورشعله‌ور سخن رفته و سالک راه خدا را عاشق حیران و جویان، می‌گسار، مست و پروانه دور شمع نامیده که خود را به آتش عشق می‌افکند.»

** ''هرمان اته، خاورشناس نامی آلمانی''