تهران: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
خط ۳۱۵:
«تهرانی را که در آن متولد شدم، به خاطر دارم و نمی‌خواهم آن زرورق را پاره کنم؛ تهرانی که حالا پر از اتومبیل شده، جایی نیست که از آن لذت ببرم و با آن زندگی کنم.»
** ''[[ادمان آیوازیان]]'' <ref name="ایسنا">{{یادکرد وب |نشانی=http://www.isna.ir/news/95061912225/سهراب-لطافت-داشت-دوست-دارم-خاک-آثارم-را-مردم-بگیرند|عنوان=سهراب» لطافت داشت/دوست دارم خاک آثارم را مردم بگیرند|تاریخ = ۱۹ شهریور ۱۳۹۵|تاریخ بازدید=۲۴-۰۱-۲۰۱۷|اثر= ایسنا}}</ref>
* «آیا کوهپایه‌های [[تهران]] می‌تواند ۱۰ میلیون نفر جمعیت را در خود جای دهد؟ اما ما ۱۰ میلیون نفر را در کوهپایه‌ها اسکان دادیم اما زندگی قابل قبول و باکیفیت وجود ندارد.»
** ''[[عباس آخوندی]]'' <ref>{{یادکرد وب |نشانی=http://www.mehrnews.com/news/3886276/اصول-شهرسازی-ریل-پایه-به-زودی-تصویب-می-شود|عنوان=اصول شهرسازی ریل‌پایه به زودی تصویب می‌شود|تاریخ=۵ بهمن ۱۳۹۵|تاریخ بازدید=۲۹-۰۱-۲۰۱۷ |اثر=خبرگزاری مهر}}</ref>
-----
* «چه کسی می‌گوید تهران بی‌هویت است؟ این پایتخت عریض و طویل، بی‌بهره از هرگونه نشانهٔ اختصاصی و منحصربه‌فرد، ابرشهری بی‌شکل و بی‌شناسنامه است؟ هویت تهران امروز، در همین نشانه‌های گریزان باقیمانده از تخریب و تغییر و بازسازی، شکل نمی‌گیرد؟ تهران امروز از نایلون‌های رنگی زشتی شکل می‌گیرد که سعی دارند هر چیز (به‌زعم خود) زشتی را بپوشانند و مخفی نگه دارند؛ از همین کیسه‌های یک‌شکل پرشده از گچ و سیمان، و تل خاک و آجر و ساختمان‌هایی که هر روز برای تبدیل شدن، به شکلی نو، تخریب می‌شوند و بخشی از هویت گذشتهٔ ما را نیز همراه خود از بین می‌برند. تهران، اتفاقاً، هویتش را در از میان برداشتن هویت ما، در ویران ساختن هر چه در گذشتهٔ دور و نزدیک به آن وصل شده‌ایم، می‌جوید. تهران اتفاقاً هویتش را در مخفی نگه داشتن چیزها می‌جوید، هویتی که بی‌رحم است و این سانتی‌مانتال‌بازی‌ها و احساسات رمانتیک آبکی را خوش ندارد.»