نوذر پرنگ

نوذر پرنگ (۱۱ مارس ۱۹۳۸، تهران - ۱۳ اوت ۲۰۰۶، تهران) شاعر، ترانه‌سرا و زبان‌شناس ایرانی بود.

گفتاوردها

مهتاب شراب

به ناز خفته و آشفته زلف زیبایش		فتاده پرتو سیمین مه، به سیمایش
غمی نهاده به زانوی دیدگانش سر		که داده رنگ تمنا به چشم زیبایش
شکسته پای نگاهش درون دیدهٔ ماه		فروغ عالم بالا گرفته بالایش
نوشته بر پر شبرنگ باده گیسویش		مکیده شیر ز پستان ماه، لب‌هایش
شکسته ساقهٔ مهتاب روی بازویش		چو یاس تشنه، کبودی گرفته سیمایش
گریز نیست مرا ز آفتاب طلعت او		چو سایه می‌کنم از هر دری تماشایش
اگر مرا چو شراب سحر بنوشد ماه		چکم ز دیدهٔ خورشید باز در پایش

شب آینه‌ها

شبم، شبی که تو رفتی چه دردآور بود		سیاه‌روی ز من هم سیاه‌روتر بود
به چشم‌های تو در حال گریه می‌مانست		که از سلالهٔ شب‌های دور و دیگر بود
فضا چو دیدهٔ من سرد و تیره و غمناک		ز برگریز هزاران هزار اختر بود
در آن غروب زمین غریب را دیدم		که همچو آب در آواز خود شناور بود
در آن شب آینه‌ها با ستارگان رفتند		که عصر رجعت تصویرهای بی‌سر بود
تمام پنجره‌ها بسته شد در آن شب چون		«در» از تظاهر «دیوار»‌ها مکدر بود
گیاه‌ها همه آرام گریه می‌کردند		پر ترنم مرغان ز اشک و خون تَر بود
تو رفته بودی و طرح تنت هنوز به جای		به روی گسترهٔ خوابناک بستر بود
مجال گریه در آن شب نیافتم هر چند		که آن جدایی بی‌گاه گریه‌آور بود