نصرتالله کاسمی
نصرتالله کاسمی (۱۹۱۱، تهران - ۴ فوریه ۱۹۹۶، تهران) پزشک، دندانپزشک، استاد دانشگاه، شاعر، مؤلف، دانشنامهنویس، مترجم و سیاستمدار ایرانی بود.[۱]
گفتاوردها
ویرایشزن کیست؟ شاهکاری دلبند | از شاهکارهای خداوند | |
در کارگاه صنع بسی بست | این چیرهدست، چهرهٔ دلبند | |
روزی که نقش زن بدر آمد | بر کارگاه خود نظر افکند | |
دید اندر آن میان نتوان یافت | با زن، یکی به جلوه همانند | |
شد در شگفت کاین همه خوبی | بر تاد و پودش، از چه پراکند؟ | |
وین آفریده را به چه علت | این گونه خوب کرد و خوشایند؟ | |
گلگونه رخ، چو غنچه، باردی | پاکیزهتن چو برف به اسفند | |
با گیسویی چو سنبل پیچان | با قامتی، چو سرو برومند | |
از چشم او عیان، هوس و عشق | در لعل او نهان، شکر و قند | |
الهامبخش خاطر شاعر | نقشآفرین دست هنرمند | |
نیرو فزای جان، به تکلّم | روشن کن جهان به شکرخند | |
از تازگی، چو صبح نشابور | وز خرّمی، چو دامن الوند | |
والا گهر چو کان زمرّد | سنگینبها چون معدن یاکند | |
آتشفکن، به بتکدهٔ چین | رونقشکن، ز سغد سمرقند | |
یکجا نشاط خاطر عارف | یک سو، بلای جان خردمند | |
چون نیک بنگریست به زن، دید | خلقت ز نقش اوست کرامند | |
او را پسند کرد و بدو بست | دل را و مهر از دگران کند | |
ای زن تو چون پسند خدایی | خود را به دام شیطانن مپسند | |
سرمایه ساز صدق و صفا را | یک سو گذار جادو و ترفند | |
تو آبروی خلفت اویی | مگذار کآبروت بریزند | |
در دست مرد ملعبه بودن | بالله که از توست نیست خوشایند | |
هشیار باش و خویش نگهدار | از مکر و ریو مردم پرفند | |
چون قدر خویشتن بدانی | خواهی چرا که قدر تو داند؟ | |
تو مقصدی ز خلقت و مقصود | از خلفت تو هست به پیوند | |
جفتی گزین که طاقی و شهوت | باشد بسان آتش و اسپند | |
بیگانه را بران ز حریمت | چو زاغ از کمین جگر بند | |
خانه اگر چو دل نبود پاک؟ | غرقابهایست از لجن و گند | |
ور پاک شد، مکان خدای است | دور از خدات ماندن تا چند؟ | |
در خانه، شور عشق برانگیز | چون موبدان به نغمهٔ پازند | |
از ره مرو به لحن مخالفت | بُرَند اگرچه بند تو از بند | |
ارزش تو را به جامه نباشد | سوگند میخورم به تو سوگند | |
زینت ترا به عشق و به تقواست | خوش آنکه دل از این دو بیاکند | |
پرهیز را به عشق بپیوند | چونان زره فراز کژآغند | |
خرّم زنی که هست به گیتی | تنها به شوی خود خوش و خرسند | |
زیباترین نگار جهان چیست | زن در کنار شوهر و فرزند | |
دارم امید آنکه بگیری | از گفتهٔ درست یکی پند | |
زین شعر، کز بنلدی و پاکی | باشد چو برف تیغِ دماوند | |
در وصف تو، به لفظ و معنی | به زین کسی نگفت و نگویند | |
ور یک دو شایگان شد و تکرار | از لفظ، دل به معنی در بند[۱] |
منابع
ویرایش- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ برقعی، محمدباقر. سخنوران نامی معاصر ایران. ج. چهارم. نشر خرم، چاپ ۱۳۷۳. ص۲۹۱۵. شابک ۹۷۸۹۶۴۹۹۷۲۴۰۴.