نازی صفوی

نازی صفوی (زادهٔ ۱۳۴۶ در تهران) رمان‌نویس ایرانی است. از آثار وی می‌توان به دالان بهشت و برزخ اما بهشت اشاره کرد.

گفتاوردها

دالان بهشت

• «نیاز و احتیاج ذهن را شکوفا و پویا می‌کند. بی‌نیازی بیش از حد باعث تباهی می‌شود. چون وقتی همه چیز آماده است و آدم ار داشتنش مطمئن است اعتماد به نفس احمقانه‌ای به وجود می‌آورد که انسان را از بین می‌برد.»
• «هیچ حسی توی این دنیا قشنگ‌تر از این نیست که بدانی به کسی تعلق داری و برای کسی عزیزی. این که آدم بداند یک نفر به او فکر می‌کند، یک نفر دوستش دارد، انگار وجود آدم را برای خودش هم عزیز و دوست داشتنی می‌کند…»
• «رنج بردن باعث فهمیدن می‌شود و ذهن را به تلاش برای شناختن وامی‌دارد تا این که قواعد زندگی و تلخی و سختی را می‌شناسد و به درک و شعور می‌رسد؛ ولی وقتی به فهمیدن و درک رسیدی، از آن به بعد دیگر خود فهمیدن باعث رنجت می‌شود. دیگر هم از فهمیدن خودت رنج می‌بری، هم رنج فهمیدن آنچه دیگران درک نمی‌کنند و نمی‌فهمند و نمی‌بینند، به جانت نیش می‌زند و آزارت می‌دهد؛ ولی هر قدر در نادانی می‌شود درجا زد، در فهمیدن نمی‌شود. وقتی چشم‌هایت باز شد، دیگر نمی‌توانی آن را ببندی و خودت را به نفهمی بزنی…»
• «خصلت آدمیزاد این است که به دنبال آنچه ندارد می‌دود و آنچه دارد اصلاً نمی‌بیند و به داشتنش مثل یک حق طبیعی عادت می‌کند.»
• «این را فهمیدم که آن‌هایی که، مثل من، ازدواج را پایان کار و عقد را زنجیر محکمی برای استحکام زندگیشان می‌دانند، راهی بس اشتباه را طی می‌کنند. محبتی که با تعهد و غل و زنجیر به چهار میخ کشیده شود، عشق نیست، اجباری است که تحملش آزار دهنده و نفس گیر می‌شود. مقصود خداوند از عقد و ازدواج به اسارت درآوردن دیگری نیست؛ برای محبت حریمی آسمانی قائل شدن است، نه اجباری برای تحمل. بعد از آن برایم مسلم شد که، بر خلاف تصور همگان، برای از بین رفتن یک زندگی، یک عشق یا یک یک رابطه عمیق، لازم نیست دلیلی محکم و خیلی بزرگ و اساسی وجود داشته باشد. بهانه‌های پوچ و جزئی و کوچک، وقتی با عدم درایت و درک دست به دست هم می‌دهند و مرتباً تکرار می‌شوند، برای ویران کردن یک زندگی و یک عشق، کافی که هیچ زیاد هم هست … اشتباه محض من هم ساده گرفتن این تکرارها بود. چون فراموش کرده بودم آتش بزرگی که خرمنی را می‌سوزاند، همیشه از جرقه‌های کوچک شروع می‌شود؛ همان‌طور که در مورد ما شد…»