منوچهر مظفریان

نویسنده ایرانی

منوچهر مظفریان (۲۴ ژوئن ۱۹۳۲، کازرون - ۶ دسامبر ۲۰۰۶، شیراز) شاعر، آموزگار، استاد دانشگاه، مقاله‌نویس، پژوهشگر ادبی و مؤلف ایرانی بود.[۱]

گفتاوردها ویرایش

پیشکش
دوزخ که شرار قلب بدخواهان است      رضوان که نعیم رحمت یزدان است
بر دشمن و دوست پیشکش باد که عشق      بالاتر از این عوالم دونان است[۱]
نقد دل
اول سخن حدیث دل، سوختن است      لب از غم او به غیر او، دوختن است
این ناسره نقد دل سودایی خویش      بازار هنر بردن و بفروختن است[۱]
چشمهٔ درد
از خویشتن خویش، تهی باید بود      پاکیزه چون ماه خرگهی باید بود
از چشمهٔ درد، خون دل باید خورد      بر درگهِ قرب جان، رهی باید بود[۱]
نماز
تن خوشبو کن به عطر گلریز نماز      جان آینه، با نور دل آویز نماز
پیوند تو استوار سازد با دوست      شب خیزی و نغمهٔ شب آویز نماز[۱]
چه کنم؟
سرگشتهٔ سرنوشت خویشم، چه کنم؟      آشفتهٔ خاطر پریشم، چه کنم؟
بار غم دوری‌ات، کشیدم امروز      فردا رانی اگر ز پیشم، چه کنم؟[۱]

منابع ویرایش

  1. ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ ۱٫۴ ۱٫۵ برقعی، محمدباقر. سخنوران نامی معاصر ایران. ج. دوازدهم. نشر خرم، چاپ ۱۳۷۳. ص۸۰. شابک ‎۹۷۸۹۶۴۹۹۷۲۴۰۴.