منوچهر شیبانی
منوچهر شیبانی (۱۹۲۴، کاشان - ۱۱ نوامبر ۱۹۹۱، کرج) نقاش، شاعر و سینماگر ایرانی بود.[۱]
گفتاوردها
ویرایش- «وقتی به کار نقاشی مشغول نباشم و وسیلهٔ آن را در دست نداشته باشم، همان موضوعی را که در نقاشی می‌خواهم طرح کنم، در شعر مجسم می‌نمایم.»[۱]
- «سوزنده آفتاب سر سنگ‌های گور
تابیده است
یک بقعه چون گدای سر راه، ناامید
خوابیده است
در پای یک چنار کهن جویی از لجن
راه اوفتاده است
در زیر بقعه، هیکل تابوت کهنه‌ای
آماده است
مبهوت شهر از افق خفته در غبار
بر شهر مردگان
دوزد نگاه سرد
زن‌های چادری به سر گورها چو بوم
برپا نشته‌اند
همراه صورت قاری مفلوک و ناتوان
گریان و نوحه‌خوان
رنج حیات بر دلشان عقده‌ها زده
با گریه عقده از دل خود باز می‌کنند
یا بهر رفتگان
آهنگ سوزناک آغاز می‌کنند
گویی که در جوانبشان روح مرده‌ها
پرواز می‌کنند
یک سوی، چند مرد
سرمست و نغمه‌خوان
رقصند بی‌خیال سر سنگ‌های گور
تاری شکسته‌ساز کند نغمه‌های سرد
سوی دگر بساط دراویش ژنده‌پوش
خلقی به دور آن
بینا و تیزگوش
سرنا و طبل‌ها، با ضرب یکنواخت
مسخور می‌کنند
بر دست‌های لاغر درویش‌ها به ناز
رقصند مارهای سیه‌رنگ پیچ‌پیچ
مبهوت، چشم دوخته مردم بر این بساط
این مرده‌های ما
این زنده‌های ما
وین جایگاه شوم، تفریحگاه ماست.»[۱]
منابع
ویرایش- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ برقعی، محمدباقر. سخنوران نامی معاصر ایران. ج. سوم. نشر خرم، چاپ ۱۳۷۳. ص۲۱۲۱. شابک ۹۷۸۹۶۴۹۹۷۲۴۰۴.