محمد ربیعی

ملامحمد ربیعی (زادهٔ ۱۳۱۱ در دره‌اسپ، دیواندره – درگذشتهٔ ۱۱ آذر ۱۳۷۵ در کرمانشاه) مفتیِ مذهب شافعی، نویسنده، شاعر، امام جمعه و خطیبِ مسجد جامع شافعی کرمانشاه بود که در سال ۱۳۷۵ طی کشتارِ موسوم به «قتل‌های زنجیره‌ای ایران» به قتل رسید.

گفتاوردها

• «انسان که -به گفتهٔ خود- اشرفِ مخلوقات است، با این افتخارِ بزرگش، چه جنایاتی که مرتکب نشده و چه خون‌هایی که نریخته، و چه لجن‌هایی که بار نیاورده و در آن غوطه‌ور نشده‌است. چه عجب اشرف مخلوقات، واقعاً خنده‌آور است و اسف‌انگیز!! اگر درندگان می‌توانستند جرائمِ این اشرفِ مخلوقات را به خودِ آن‌ها عرضه کنند، یقیناً هرگز درندگان را به اتهاماتِ وحشی‌گری، درندگی و… متهم نمی‌کردند».
  • کتابِ «عالیجناب گوریل»؛ محمد ربیعی، مقدمه، صفحهٔ ۱»
• «ما طبق وظیفهٔ شرعی‌مان، موظفیم که خواندنِ زبان کردی را یاد بگیریم و فرهنگ خود را بشناسیم (ئێمە وەکو ئەرکێکی شەر‌عی لە سەرمان پێویستە خوێندنەوەی کوردی فێربین و فەرهەنگی خۆمان بناسین).»
  • کتابِ «زانایانی کورد»؛ محمدصالح ابراهیمی (شه‌پول)، صفحهٔ ۱۳۶»
• شعر (نمونهٔ اول):

بلبلا هم‌قفس زاغ سیاهی، چه عجب		که در این باغ کسی گلبن بی‌خار ندید
گر ز نادانی و نااهلی او در عجبی		غیرخوناب، طبیب از دل بیمار ندید

• شعر (نمونهٔ دوم):

هر جا که دلی هست، دل‌آزاری هست		هرجا که گلی هست، در آن خاری هست
گویند به هر جای که باشد گنجی		افسوس که اندر کنفش، ماری هست