محمد دبیرسیاقی
پژوهشگر ادبیات پارسی
سیّد محمّد دبیرسیاقی (زادهٔ ۴ اسفند ۱۲۹۸ در قزوین- درگذشتهٔ ۱۶ مهر ۱۳۹۷ در قزوین) دکترای زبان و ادبیات فارسی، مقامدار بازنشستهٔ مالیاتی، لغتنامهنویس، استاد دانشگاه، پژوهشگر ادبی، متنویرای کهن، ادیب و شاعر ایرانی بود. [۱]
گفتاوردها
ویرایشکششی، کوششی، دمی، شوری | نگه گرم آشنایی داشت | |
رخش از دست نقشبند خیال | آبی و رنگی و جلایی داشت | |
هیچ آرایشی بر آن رخسار | مشنو هیچگاه جایی داشت | |
یا به بیراهههای رنگارنگ | به تمنّای دیده رائی داشت | |
نظرش با صفا و تابان بود | که دلی مظهر صفایی داشت | |
هیچ نادیدمش به مهر و به کین | با کسی رویی و ریایی داشت | |
جز بدانجا که عشق را سر بود | در میان او، یگانه پایی داشت | |
در شکنج دو زلف او گم بود | دل اگر لغزشی خطایی داشت | |
دل همه بویهٔ وفایش بود | نشنیدم به دل جفایی داشت | |
لیک هرگز نگفت با من دل | که جفا گر نبُد وفایی داشت[۱] |
منابع
ویرایش- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ برقعی، محمدباقر. سخنوران نامی معاصر ایران. ج. دوم. نشر خرم، چاپ ۱۳۷۳. ص۱۳۵۲. شابک ۹۷۸۹۶۴۹۹۷۲۴۰۴.