محمّد بن سمّاک (أبو العباس محمد بن صبیح) (؟ - ۱۸۳ق)، صوفی و زاهد سدهٔ دوم ق.

گفتاوردها

ویرایش

از تذکرة الاولیاء، عطار نیشابوری، بخش «ذکر محمد بن سمّاک»

  • «شریفترین تواضع آن است که خویشتن رابرهیچ کس فضل نبینی.»
  • «پیش از این مردمان دوایی بودند که از ایشان شفا می‌یافتند، اکنون همه دردی شده‌اند که آن را دوا نیست. پس طریق آن است که خدای را مونس خود سازی و کتاب او را همراز خود گردانی.»
  • «طمع رسنی است در گردن و بندی برپای. بینداز تا برهی.»
  • «تا اکنون موعظت بر واعظان گران آمدی چنان عمل برعاملان واعظان اندک بودندی چنان‌که امروز عاملان اندک اند.»

دربارهٔ او

ویرایش

آن واعظ اقران، آن حافظ اخوان، آن زاهد متمکن، آن عابد متدین، آن قطب افلاک، محمدبن سماک رحمةالله علیه، درهمه وقت امام بود و مقبول انام بود. کلامی عالی و بیانی شافی داشت، و در موعظت آیتی بود و معروف کرخی را گشایش از سخن او بود؛ و هارون الرشید او را چنان محترم داشت و تواضع کرد که گفت: ای امیرالمؤمنین! تواضع تو در شرف شریفتر است. بسیاری از شرف تو.

منابع

ویرایش