محمدحسین ربانی

حاج میرزا محمدحسین قریب گرگانی با تخلُّص رَبّانی و لقب شمسُ العلماء (۱۸۴۳، گرکان، آشتیان - ۱۹۲۷، تهران) فقیه شیعه، آموزگار، دادستان، رایزن قضایی، مؤلف و شاعر ایرانی بود.[۱]

گفتاوردها

ویرایش
نامهٔ یار
صد شکر که چشم عشرتم روشن شد      وز نامهٔ یار کلبه‌ام گلشن شد
اکنون که وصال یوسفم دست نداد      تسکین غمم ز بوی پیراهن شد
صبح امید
زلف سمن‌سای دوست بر کف باد صباست      یا به گریبان صبح نافهٔ مشک حناست
مهر برآمد به کوه با مه کنعان ز چاه      فجر دمید از افق با بت فرّخ لقاست
صبح امیدی چنین صدق نویدی جان      غایت مهر و وفا آیت لطف خداست
عمر منی گرچه رفت عمر به پایان و باز      چشم به راه امید، گوش به بانگ دراست
ترک جفا گر کند ور نه کند ترک ما      شیوهٔ خوبان جفا چارهٔ عاشق وفاست
نغمهٔ ربّانی است گر همه اسرار غیب      گر تو پسندی صواب ور نسپندی خطاست[۱]

منابع

ویرایش
  1. ۱٫۰ ۱٫۱ برقعی، محمدباقر. سخنوران نامی معاصر ایران. ج. سوم. نشر خرم، چاپ ۱۳۷۳. ص۱۴۷۸. شابک ‎۹۷۸۹۶۴۹۹۷۲۴۰۴.