محمدجواد محبت

محمدجواد محبّت (۱۹۴۳، کرمانشاه-۲۰۲۳) آموزگار، شاعر و روزنامه‌نگار ایرانی است.

گفتاوردها

دوام سابقهٔ لطف

تو خوبی، ای همهٔ خوبی، من از تو سرشارم		ز من مگیر عزیزا، که دوستت دارم
تو صاحب همه چیزی ومن به حق بی‌چیز		به جز مرا که بدین مرحمت سزاوارم
کسان به طاعت خود سرفراز و من تنها		بر آستان کریمت امید عفو آرم
دوام سابقهٔ لطف از کرم خوش است		خوش آنکه با تو بود متصل سر و کارم
به کرده را منگر، وز نکرده کمتر پرس		به فضل درگذران، چون امید آن دارم

خانهٔ خدا

بیگانه اگر پای نهد خانهٔ کس		بندند بر او، به قهر و کین، راه نفس
دل خانهٔ توست ای خدای دو جهان		در خانه فقط خانهٔ خدا باید و بس

در راه رضای او

از غیر خدای چشم بپوشی مردی		در راه رضای او بکوشی مردی
عشق است پیاله‌ای لبالب از درد		لاجرعه پیاله را بنوشی مردی

دربارهٔ او

• «قریحهٔ شاعری و ذوق فطری جواد محبت، شاعر حساس و نازک‌خیال را بیشتر باید در قالب اشعار نوی او جستجو کرد که هرچه سروده نیکو بود؛ و زبان شعری مخصوصی دارد. یکی از بهترین اشعار نیمایی و لطیف و شورانگیز او منظومهٔ بلند فصلی از یادهاست. این منظومه در عین حال که بازگوکنندهٔ خاطرات گذشته شاعر است ولی جای جای آن، اندیشه‌های اجتماعی و دید سیاسی و مبارزاتی مردم آمیخته است. توصیف طبیعت در این منظومه عالی است و بی‌تردید فصلی از یادهای جواد محبت را باید به فهرست منظومه‌های شعر نو چون: پریای شاملو، صدای پای آب سپهری، آبی، خاکستری سیاه مصدق، ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد فروغ، افزود.»
  • یدالله عاطفی