فرهاد مهران‌فر

فرهاد مهران‌فر (۲۸ نوامبر ۱۹۵۹) (۶ آذر ۱۳۳۸) کارگردان ایرانی است. زادهٔ بندرانزلی، گیلان؛ دانش‌آموختهٔ سینما از دانشکدهٔ سینما-تئاتر دانشگاه هنر. حرفهٔ فیلمسازی را با ساخت فیلم‌های کوتاه و مستند در سال ۱۹۸۵م/ ۱۳۶۴ش آغاز کرد، از ۱۹۹۶م/ ۱۳۷۵ش با فیلم‌های بلند به سینما درآمد. به فیلمنامه‌نویسی و داوری و مدیریت سینمایی نیز روی آورد.

گفتاوردها

• مرگ آشناترین مؤلفه‌ای است که نسل من طی قریب به چهار دهه با آن هم‌زیستی داشت. از جمله هشت سال جنگ، که هیچ هم‌وطن ایرانی را در از دست دادن عزیز یا رفیقی بی‌نصیب نگذاشت. زخم هولناکی که سایه سنگینش تا به امروز هم تداوم دارد.
• وقتی من دانشجوی سال دوم کارگردانی سینما بودم، واقعیات تلخ آن سال‌ها یا فرد را به پوچ‌گرایی و افسردگی سوق می‌داد، یا کوشش در کشف نگاهی متفاوت به معنای زندگی. گرایش شاعرانه در کشف مفهوم هستی و جهان پیرامون، فرصتی امن برای بازیافت انگیزه‌های فناشده برای تداوم بقا و زیستن بود… بر این باورم که منظر شاعرانه واقعیت به مثابهٔ بال دوم پرنده‌ای خواهد بود که برای ماندگاری اثر سینمایی و زیباشناختی جهان‌شمول آن حیاتی است.
• از آموزش و پرورش یاد نمی‌کنم، چون آن‌چنان سرگرم سرکوب جنبه‌های خلاقهٔ نوجوانان و به‌خصوص جوانان دبیرستانی است که فرصتی را برای بازنگری تخریب پرورشی که مرتکب شده، به خود هموار نمی‌کند.
• … داشتن رؤیا و کوشش برای بازنمایی آن بهتر از نداشتن رؤیاست و شغل من رؤیاسازی است.
• پرسشی که هم در عالم پزشکی و هم برای مردم عادی پاسخی برای آن پیدا نشده، این است که انسان به اغما رفته، در کدام جهان گام برمی‌دارد؟ آیا تخیل و دغدغه‌هایش این جهانی است؟ آیا به واقعه‌ای که بر او روی داده، اشراف دارد؟
• کشف چهره‌های بکر همانند بازنمایی منظرهای جغرافیا شوقی ناب به همراه دارد. و آورده‌ای به داشته‌های سینما اضافه می‌کند. شخصیت‌های فیلم‌هایم را بی هیچ سفارش از پیش و واسطه‌ای، از میان مردم یافته‌ام و جالب آن‌که هر چه از دل برآید، بر دل نشیند.
• به سینماگران جوانی که بر باور خویش پافشاری می‌کنند، دل‌گرمی می‌دهم که از کوره‌راه‌ها نهراسند. هدف غایی در مقصدی نیست که بزرگ‌راه‌ها و نئون‌های اعلانات بر آن تأکید دارند، بلکه کشف راه‌های پرشمار و لحظه‌های نابی است که در انتظار گام‌های استوار ما چشم‌انتظارند.
  • ژانویه ۲۰۱۷/ دی ۱۳۹۵؛ مصاحبه با ماهنامهٔ «سینمای هنر و تجربه»، شمارهٔ ۳۳