فاطمه جهانگرد

فاطمه جهانگرد با تخلُّص جهان (۱۷ اکتبر ۱۹۴۵، کرمان - ۹ آوریل ۲۰۰۷، کرمان) آموزگار ادبیات، کنشگر فرهنگی، شاعر و مؤلف ایرانی بود.

گفتاوردها

• «از کودکی به شعر و ادبیات علاقهٔ فراوانی داشتم. محیط ادبی و فرهنگی خانواده، عامل مهمی در علاقه‌مندی روزافزونم بود. سرودن شعر را از دورهٔ دبیرستان آغاز کردم. انشاهایم را خوب می‌نوشتم، در مدسه و جامعه همواره مورد تشویق قرار می‌گرفتم ولی از وجود استاد و راهنما در زمینه‌های فنی بی‌بهره بودم. اشتیاق روزافرزونم نسبت به ادبیات فارسی وصف‌ناشدنی است.»

می الست

دلش دوباره با دلم چه بند و بست می‌کند		غمش به جاودانگی به دل نشست می‌کند
چو حق به عزم رحمتی مرا دهد محبتی		دوباره حکمتش مرا ز نیست هست می‌کند
ببار، ابر گریه‌زا به خاک دل که بارشت		مرا چو باده‌نوش‌ها سیاه‌مست می‌کند
بتاب، نور ایزدی به دل که جلوه‌های تو		به نشئه کار ساغر می الست می‌کند
لبالب است، ساغرم ز شعرهای باده‌نوش		شکوه مستی‌اش مرا چه می‌پرست می‌کند