علی‌شیر نوایی
شاعر و سیاستمدار ازبک‌تبار دورهٔ تیموریان
امیر نظام‌الدّین علی‌شیر نوایی (۹ فوریه ۱۴۴۱، هرات - ۳ ژانویه ۱۵۰۱، هرات) مشاور و وزیر اشراف‌زادهٔ تیموری نزد سلطان حسین بایقرا، هنرمند خوش‌نویس، نوازنده، تذهیب‌کار، صوفی، نیکوکار، زندگی‌نامه‌نویس، مترجم، زبان‌شناس و شاعر فارسی-جغتایی‌زبان خراسانی بود.
گفتاوردها
ویرایشسرودهها
ویرایشرباعیات
ویرایش| شب تا به سحر همی کنم زاری‌ها | در شدت تنهایی و بیماری‌ها | |
| از هجر فکندیم به دشواری‌ها | ای یار کجا شد آن همه یاری‌ها |
| جانم بدو لعل جان‌فزای تو فدا | روح به نفسیم عطرسای تو فدا | |
| آشفته دلم به عشوه‌های تو فدا | فرسوده تنم به خاک پای تو فدا |
| رفتی و به چشمم از تو تابست هنوز | چشمم ز خیال تو پرآبست هنوز | |
| تن ز آتش عشق تو کباب هنوز | بازآ که دل از غمت خرابست هنوز |
| آیین طلب، ز خودپسندان مطلب | وین شیوه، جز از نیازمندان مطلب | |
| بی‌نقش ز اهل زهد چندان مطلب | وین نقش ز غیر نقشبندان مطلب |
| چشمت که طریق سحر ازو یافت رواج | از بابل و کشمیر همی گیرد باج | |
| عیار صفت ربوده، گاه تاراج | از تن‌ها سر، چنانک از سرها تاج[۱] |
منابع
ویرایش- ↑ امیرعلی‌شیر نوایی، «فانی». به کوشش محمدیعقوب واحدی جوزجانی. کابل: انجمن تاریخ، حمل ۱۳۴۶.