علی‌شیر نوایی

امیر نظام‌الدّین علی‌شیر نوایی (۹ فوریه ۱۴۴۱، هرات - ۳ ژانویه ۱۵۰۱، هرات) مشاور و وزیر اشراف‌زادهٔ تیموری نزد سلطان حسین بایقرا، هنرمند خوش‌نویس، نوازنده، تذهیب‌کار، صوفی، نیکوکار، زندگی‌نامه‌نویس، مترجم، زبان‌شناس و شاعر فارسی-جغتایی‌زبان خراسانی بود.

گفتاوردها

سروده‌ها

رباعیات

شب تا به سحر همی کنم زاری‌ها		در شدت تنهایی و بیماری‌ها
از هجر فکندیم به دشواری‌ها		ای یار کجا شد آن همه یاری‌ها

* * *

جانم بدو لعل جان‌فزای تو فدا		روح به نفسیم عطرسای تو فدا
آشفته دلم به عشوه‌های تو فدا		فرسوده تنم به خاک پای تو فدا

* * *

رفتی و به چشمم از تو تابست هنوز		چشمم ز خیال تو پرآبست هنوز
تن ز آتش عشق تو کباب هنوز		بازآ که دل از غمت خرابست هنوز

* * *

آیین طلب، ز خودپسندان مطلب		وین شیوه، جز از نیازمندان مطلب
بی‌نقش ز اهل زهد چندان مطلب		وین نقش ز غیر نقشبندان مطلب

* * *

چشمت که طریق سحر ازو یافت رواج		از بابل و کشمیر همی گیرد باج
عیار صفت ربوده، گاه تاراج		از تن‌ها سر، چنانک از سرها تاج