علیرضا پناهیان

علیرضا پناهیان (زاده: ۱۳۴۴ در تهران) روحانی و واعظ شیعهٔ ایرانی است.

گفتاورد ها

• آدم‌ها زمانی از بدی‌های یکدیگر اذیت می‌شوند که عیب‌های خودشان را نبینند؛ اگر آدم شدیداً به دنبال درمان بیماری‌های روحی و رفتاری خودش باشد، دیگر از بیماری‌های دیگران آزرده نمی‌شود و او را هم دردمندی همچون خودش می‌داند. در بیمارستان، بیماران همدیگر را راحت‌تر تحمل می‌کنند و برای هم‌دلسوزی می‌کنند.

• دلسوزی مادران باید موجب خودساختگی و سخت‌کوشی کودکان بشود و الّا دلسوزی مادران موجب راحت‌طلبی و هواپرستی فرزندان خواهد شد. تدبیر پدران باید موجب ایجاد تدبیر در فرزندان بشود و الّا فرزندانی منفعل و فرمان‌گریز تربیت خواهند کرد

اشعار

• دریای من

امشب چه غوغا کرده ‏اى، طوفان چه برپا کرده‌اى		در سرزمین سینه‏ ام، دل را چو دریا کرده‌اى
گاهى به مَدَّم میکشى، گاهى به جزرم میکُشى		اى ماه پر افسون، مرا پایین و بالا کرده‌اى
تا کى به ساحل سر زنم؟ امواج را بر در زنم؟		تا کى بجویم من تو را؟ لنگر کجا وا کرده‌اى؟
کى در هوا فـانى شوم؟ کى ابر بارانى شوم؟		بر من بتاب اى ماهتاب، کآتش به دلها کرده‌اى
پا در رکاب موج بر، با خود مرا در اوج بر		آى و وفا کن در کنار عهدى که با ما کرده‌اى
آى و تنى بر آب زن، چرخى در این گرداب زن		آیا به عمرت اینچنین موجى تماشا کرده‌اى
پرشور گردیده دلم، با آنکه نزد ساحلم		مى‏میرم از این تشنگی، از ما چه پروا کرده‌اى
بردى، ببر این آبرو، در هم مکش آن چشم و رو		از آبِ روى من عجب ابرى مهیا کرده‌اى
شد رعد و برق ابر من، یعنى سر آمد صبر من		باران که میبارد بیا، من را تو رسوا کرده‌اى
دیگر چه سود از گفتگو، رو گل ندارد پشت و رو		با ما مگر تا پیش از این بهتر از این تا کرده‌اى
دریاى من آرام گیر، از عکس رویش کام گیر		مه در بغل کى آیدت؟ دل خوش چه بی‌جا کرده‌اى