عبدالرحمان پارسا تویسرکانی

معلم و نویسنده ایرانی

عبدالرحمان پارسا تویسرکانی (۱۹۰۹، تویسرکان - ۲۲ مارس ۱۹۹۰، تهران) آموزگار، مقام‌دار اداری، پژوهشگر ادبی، مقاله‌نویس و شاعر ایرانی بود.[۱]

‌ گفتاوردها ویرایش

زبان دوست
روزگاری شد که از کوی تو مهجوریم ما      با ملامت همنشین، وز عاقبت دوریم ما
دیده پوشیم و لب بستیم از هر نیک و بد      گرچه در بزم جهان سرمایه ی شوریم ما
پیش چشم مرد روشندل در این ظلمت‌سرای      پایه ی خیر و صلاح و آیت نوریم ما
ما سلامت‌بخش این دوریم با طبع سلیم      گرچه در ظاهر به چشم خلق رنجوریم ما
اندر این غمخانه ی گیتی ز فیض عشق دوست      با همه افسرده‌حالی شاد و مسروریم ما
آفتاب عالم‌آراییم و بهر مصلحت      در سحاب انزوا یک چند مستوریم ما
خوی خودبینی گر از روی هوا باشد خطاست      با حقیقت هم‌عنان گردیده مغروریم ما
بنده ی طبع گهرزایم که از انفاس او      همچو گل در انفس و آفاق مشهوریم ما
هرچه گفتم از زبان دوست گفتم پارسا      نیست جای خرده‌گیری زان که معذوریم ما[۱]

منابع ویرایش

  1. ۱٫۰ ۱٫۱ برقعی، محمدباقر. سخنوران نامی معاصر ایران. ج. دوم. نشر خرم، چاپ ۱۳۷۳. ص۷۰۹. شابک ‎۹۷۸۹۶۴۹۹۷۲۴۰۴.