عادلدخت سهرابی
روزنامه‌نگار، مترجم، نویسنده و شاعر ایرانی
(تغییرمسیر از عادلدخت خلتعبری)
عادل‌دُخت خلتعبری با تخلُّص-شهرت ترانه (نام پس از تأهل: سهرابی) (۱۹۳۵، تهران - ؟) روزنامه‌نگار، مترجم، نویسنده و شاعر ایرانی؛ فرزند فخرعظمی ارغون بود. [۱]
.png)
گفتاوردها
ویرایش| مادر، ای رخسار محزونت گل خندان من | اختر شب‌های تار ماتم و حرمان من | |
| در سکوت وادی گمنام مرگ و زندگی | نام زیبایت بود سرلوحهٔ عنوان من | |
| هیچ دانی چیست آغوش تو ای صبح امید؟ | آشیانی بهر روح بی‌سر-و-سامان من | |
| هستی من زادهٔ اندو بی‌پایان توست | پس تر باشد سزا تکریم بی‌پایان من | |
| شامگاهان اشک‌ها افشانده‌ای تا صبحدم | بر سر بالین من با دیدهٔ گریان من | |
| آن شبانی کز تعب می‌رفت سوی نیستی | کشتی امید من در اشک پُرتوفان من | |
| آن شبانی کز فراز شاخ‌های دوردست | هم‌نوا می‌گشت مرغی با دل نالان من[۱] |
| در شبی تیره‌تر از زلف سیاه | خاطرات کهنی گویا بود | |
| پیش چشمان سیه خاموشی | دفتر خاطره‌ای پیدا بود[۱] |
| خاطراتی محن‌آلود و تلخ | یادگاری ز زمانی پر درد | |
| جلوه‌گر چون شبحی لرزنده | وحشت‌افزا و غم‌آلود و سرد[۱] |
| خفته در بستر تاریکی‌ها | گرد او هاله غباری تیره | |
| دیدگاه نگران و ترسان | مات و مبهوت به جاهش خیره[۱] |
| دست لرزندهٔ خو بردم پیش | دفتر خاطره را بگشودم | |
| صفحه‌ها در هم و گردآولد | گرد غم از ورق بزدودم[۱] |
| یاد بود سیه دورهٔ عمر | دیده شد از ورق درهم او | |
| خوانده شد عشق نخستین نگار | از ورق پاره درد و غم او[۱] |
| کلمات سیهش جلوه‌کنان | پیش چشمان سیه‌رقصان بود | |
| نشئه و جذبه چشمانی مست | برتن خسته من چون جان بود[۱] |
| دفتری کز وزش توفانی | ورقش در هم و لرزان می‌شد | |
| در بر دیدهٔ گوهر بارم | یاد بگذشته نمایان می‌شد[۱] |
| می‌گذشت از نظرم رقص‌کنان | صحنه‌ای از گذر دیروزی | |
| پیکری را از تعب خم می‌کرد | گنه بی‌ثمر امروزی[۱] |
| آخر ای دفتر زیبندهٔ من | خرمن هستی من سوزاندی | |
| روی خاکستر آزادی من | اشکی از روی وفا افشاندی[۱] |
| گفتگوهای من و دلدارم | همه در صفحهٔ تو پنها بود | |
| بوسهٔ گرم شرار انگیزی | یادگاری ز لب جانان بود[۱] |
| نگه مست ز چشمان سیاه | قصه‌گویان به تنم جان بخشید | |
| لب گلکون شراب‌آلوده | بوسه‌ها از لب و رخسارم چید[۱] |
| آن شبان مست در آغوش نگار | بی‌خبر از همه عالم بودم | |
| تیره شام سیهم روشن بود | فارغ از این دل پرغم بودم[۱] |
| دیده از حسرت و ناکامی‌ها | اشک خود بر رُخ دفتر پاشید | |
| شسته شد خاطره از دفتر عمر | قطره‌ای اشک به چشمم خشکید[۱] |