شوریده شیرازی
شاعر ایرانی
محمدتقی بن عبّاس شیرازی با تخلّص شوریده و لقبهای مجد الشعراء، فصیح المُلک از سوی ناصرالدین، شاه قاجار (۱۸۵۸، شیراز - ۱۳ اکتبر ۱۹۲۶، شیراز) شاعر و کنشگر فرهنگی ایرانی بود.[۱]
گفتاوردها
ویرایشروی بنمایی و دل از من شوریده ربایی | تو چه شوخی که دل از مردم بیدیده ربایی | |
حسن گویند که چون دیده شود دل برباید | تو بدین حسن دل از دیده و نادیده ربایی | |
خاطر خلق بدین روی پریوار ستانی | طاقت جمع بدین موی پریشیده ربایی | |
آنکه او را نتوان زد به دو صد شیوه ربودن | تو بدین روی خوش و خوی پسندیده ربایی | |
با چنین لعل لبان پیش درخت گل سوری | گر بخندی تو دل از غنچهٔ خندیده ربایی | |
دیگر از چهرهٔ تابان تو در دست دل من | نیست تابی که بدین گیسوی تابیده ربایی | |
تو که خود فاش توانی دل یک شهر ربودن | دل شوریده روا نیست که دزدیده ربایی[۱] |
منابع
ویرایش- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ برقعی، محمدباقر. سخنوران نامی معاصر ایران. ج. سوم. نشر خرم، چاپ ۱۳۷۳. ص۲۰۴۰. شابک ۹۷۸۹۶۴۹۹۷۲۴۰۴.