آشتیان

آشتیان مرکز شهرستان آشتیان، از شهرهای استان مرکزی، در ایران است. برپایهٔ سرشماری ۲۰۰۶م، ۸٬۳۲۴ نفر جمیعت داشته است. آشتیان در منطقه‌ای حاصل‌خیز کشاورزی جای گرفته که آب‌های سطحی و قنات‌ها در آن جریان دارد.
شهرستان آشتیان به مرکزیت شهر آشتیان، دارای یک بخش مرکزی و سه دهستان گرکان، سیاوشان و مزرعهٔ نو می‌باشد.

آشتیان در ۱۸۹۹م/ ۱۲۷۸ش

درباره

• «قصبهٔ مرکز دهستان آشتیان از بخش طرخوران شهرستان اراک. ۲۱ ک جنوب طرخوران - سر راه شوسهٔ فرعی قم به تفرش - کوهستان - سردسیر - سکنه ۶۱۰۰ - شیعه - فارسی.
  آب از قنوان و زه‌آب رودخانهٔ آهو - محصول عمده غلات، میوه‌جات بن شن - شغل سکنه:زراعت، کسب و گله‌داری. صنایع دستی زنان: قالیچه‌بافی - در حدود یکصد باب دکاکین مختلفه دارد. این قصبه مرکز تجارت پوست برّهٔ بخش‌های تفرش - فراهان محسوب می‌شود و سالیانه بیش از صد هزار پوست برّه از آن صاد می‌گردد.
  آشتیان در سراشیبی تپه‌های مجاور رودخانهٔ آهو واقع شده، عمارات آن تقریباً روی هم واقع گردیده است.
  ساختمان‌های نسبتاً مرغوب و مهم که به وسیلهٔ ساکنین قدیم آن بنا گردیده، شاهد حسن سلیقهٔ آنان بوده، مخصوصاً ساختمان قلعه و حمام مستوفی الممالک قابل ملاحظه است.
  از ادارات دولتی دفتر پست، ثبت اسناد، فرهنگ، آمار، دارائی وجود دارد. به وسیلهٔ تلفن با راک، تفرش، ساوه و طهران مربوط است، دبیرستان و دبستان دارد.
  بناهای بسیار قدیمی دارد از جمله کاروانسرای شاه عباسی است و آثار ابنیه بسیار قدیمی در تپه‌های مجاور قصبه مشاهده می‌شود و ثابت می‌نماید که این قصبه در ازمنهٔ باستانی نیز آباد بوده است.
  سنگ‌های اوان اوان ساختمانی و سنگ برنج در کوه‌های نزدیک قصبه مشاهده می‌شود.
  مزارع امرود بالا و پایین، بچه‌آباد، یوسف‌آباد، مزرا، راه‌چان لنجرود، آلیانی بالا و پایین، احمدآباد، جنت، کهریزک، مهربان‌خانه، جوزه، آدینه‌رو، گلشن، باقرآباد؛ جزء قصبهٔ آشتیان می‌باشند.»
  • از «فرهنگ جغرافیایی ایران» چاپ ۱۹۴۹م/ ۱۳۲۸ش