شمس‌الملوک مصاحب
نویسنده ایرانی
شمس‌الملوک مصاحب (۱۹۱۳، تهران - ۱۹۹۷، تهران) دکترای زبان و ادبیات فارسی، آموزگار، مقام‌دار و کنشگر فرهنگی-آموزشی، سیاستمدار، روزنامه‌نگار، مؤلف، مترجم و شاعر ایرانی بود.[۱]
گفتاوردها ویرایش
| من این مُلک فرزانگان و دلیران | من این موطن و مرقد نرّه شیران | |
| من این خاک پاک گرامی نیاکان | زمین اهورایی این ملک ایران |
| من این بوم و کاشانه را می‌پرستم |
| من ایران، من این خانه را می‌پرستم |
| عیارش بود سرمهٔ چشم روشن | بود خار او به ز هر گل به گلشن | |
| بود نام او برتنم حرز و جوشن | برد یاد تو تا به عیّوش توسن |
| من این بوم و کاشانه را می‌پرستم |
| من ایران، من این خانه را می‌پرستم |
| پرستشگه من بود خاک کویش | بود قبلهٔ من به طرف و به سویش | |
| دم روح قدسی ز انفاس و بویش | به از کوثر و سلسبیل آب جویش |
| من این بوم و کاشانه را می‌پرستم |
| من ایران، من این خانه را می‌پرستم |
| نماز بود حمد و تسبیح نامش | کنم سجده بر خاک درگاه و گاهش | |
| بود قاب قوسین من طرف بامش | بود منعکس هر دو عالم به جامش |
| من این بوم و کاشانه را می‌پرستم |
| من ایران، من این خانه را می‌پرستم |
| مر ایران مرا هست هم جان و جانان | بود عشق و معشوق مُلک ایران | |
| نباشم که خصمش چنین کرده ویران | بمیرم که ویران شده ملک ساسان |
| من این بوم و کاشانه را می‌پرستم |
| من ایران، من این خانه را می‌پرستم |
| به راهش اگر سر دهم سرفرازم | چه حاصل ز سر گر به پایش نبازم | |
| به یادش بود نغمهٔ چنگ و سازم | به یادش بود هر سرودی که سازم |
| من این بوم و کاشانه را می‌پرستم |
| من ایران، من این خانه را می‌پرستم |
| بمانی نو جاوید ای خاک ایران | بود پرتوافکن به تو فرّ یزدان | |
| نماند ز خصمت نشانی به دوران | تو بر جسن ما جانی و جان جانان[۱] |
| من این بوم و کاشانه را می‌پرستم |
| من ایران، من این خانه را می‌پرستم |
در بارگاه حضرت رضا (ع)
| گوشم به انتظار پیام تو بر در است | «کز هرچه بگذری سخن دوست خوشتر است» | |
| ساقی بده پیاله پیاپی که جام ما | حالی نگشته چشم پی جام دیگر است | |
| تا عقل در سر است به جز دردسر مخواه | زان می بده که داروی هر درد در سر است | |
| تا نقش هست و نیست بسوزیم در ضمیر | آن آب ده که خاصیت آن چو آذر است | |
| مطرب ره عراق و سپاهان فرو گذار | زان ره برو که رو به سوی کوی دلبر است | |
| گر از بهشت عدن شنیدی حکایتی | آب و هوای خطّهٔ مشهد نکوتر است | |
| بنگر به اعتدال هوایش که در تموز | صحن چمن ز سبزه چو دیبای اخضر است | |
| سرمای دی نکرده به گلزار آن گذر | تا آنکه رفته آذر و دی در پس در است | |
| من این صفا و لطف ندیدم به هیچ شهر | گویی که آب گلشنش از حوض کوثر است | |
| خاکش فرح‌فزا بود و باد مشک بیز | وین عطر و بو شمامهٔ آن صحن اطهر است | |
| آن درگهی که گرد رهش از سر شرف | زیبنده‌تر به فرق ز هر تاج و افسر است | |
| آن بارگاه رفعت کز اعتبار و قدر | هر هفت آسمانش کمین بندهٔ در است | |
| آن درگه رضا که گشاده است از کرم | بر هر که هست اگر که غنی یا که مضطر است | |
| خواهم به بندگی درش عمر سر کشم | بر این گدا نگر که چه شاهیش در سر است | |
| خوش کرده‌ایم دل به خیالی ز وصل دوست | ورنه وصل دوست به ما کی میسّر است[۱] |
نوشتارهای وابسته ویرایش
- غلامحسین مصاحب: برادر او
منابع ویرایش
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ برقعی، محمدباقر. سخنوران نامی معاصر ایران. ج. چهارم. نشر خرم، چاپ ۱۳۷۳. ص۳۳۲۰. شابک ۹۷۸۹۶۴۹۹۷۲۴۰۴.