دون میگوئل روئیز

دون میگوئل روئیز| (زادهٔ ۱۹۵۲) نویسندهٔ مکزیکی است.

گفتاوردها

• «زندگی مانند رقصیدن است. اگر رقص‌جای بزرگی داشته باشی، مردم بسیاری خواهند رقصید. وقتی ریتم را عوض کنی، برخی عصبانی می‌شوند، اما زندگی همیشه در حال عوض شدن است.».

چهار میثاق

• «کودکان به همان شیوه‌ای اهلی می‌شوند که گربه، سگ یا سایر حیوانات اهلی می‌شوند. ما برای این که به یک سگ آموزش بدهیم، او را تنبیه می‌کنیم یا به او پاداش می‌دهیم. ما فرزندانمان را که این همه دوستشان داریم، به‌همان شیوه‌ای تربیت می‌کنیم که حیوانات اهلی را: با نظام تنبیه و پاداش. وقتی که مطابق میل مادر و پدرمان رفتار می‌کنیم، به ما گفته می‌شود که «تو دختر خوبی هستی» یا «تو پسر خوبی هستی». وقتی این کار را نمی‌کنیم، «دختر بد» یا «پسر بد» ی هستیم.»
• «هنگامی که بر خلاف مقررات عمل می‌کردیم، تنبیه می‌شدیم، وقتی که مطابق مقررات عمل می‌کردیم، پاداش می‌گرفتیم. ما در روز چندین بار تنبیه می‌شدیم و چندین بار پاداش می‌گرفتیم. خیلی زود از تنبیه شدن یا پاداش نگرفتن ترسیدیم. پاداش، توجهی بود که از والدین یا افراد دیگر، مثل خواهر و برادرها، آموزگاران و دوستان، دریافت می‌کردیم؛ و خیلی زود نیاز به جلب توجه دیگران و پاداش گرفتن در ما شکل گرفت.»
• «دریافت پاداش احساس خوبی به انسان می‌دهد، پس کوشیدیم آنچه را دیگران از ما انتظار دارند انجام دهیم تا بتوانیم پاداش بگیریم. با توجه به ترس از تنبیه و نیاز به پاداش، ما کم‌کم ادعا کردیم کسی هستیم که نبودیم - فقط به خاطر خوشایند دیگران، تنها به خاطر این که به نظر دیگران به اندازه کافی خوب باشیم. در آغاز خشنود کردن آموزگاران در مدرسه، و سپس کلیسا. تا این که به نقش بازی کردن عادت کردیم. ما از ترس طرد شدن مدعی شدیم کسی هستیم که نبودیم. ترس از طرد شدن تبدیل به ترس از مطلوب نبودن شد. سرانجام ما به کسی تبدیل شدیم که در حقیقت نیستیم. تبدیل به رونوشتی شدیم از باورهای مادر، پدر، جامعه و مذهب. همه تمایلات طبیعی ما در فرایند اهلی شدن از دست رفته‌است… اهلی شدن به قدری شدید است که در دوره‌ای از زندگی دیگر نیازی نیست که شخص دیگری ما را اهلی کند. دیگر نیازی به پدر و مادر یا مدرسه یا کلیسا نیست تا ما را اهلی کنند. ما به قدری خوب تربیت شده‌ایم که خودمان خود را اهلی می‌کنیم. ما حیوانی هستیم که خودش خود را اهلی می‌کند.»