در موقعیت تئاتر و سینما
«در موقعیت تئاتر و سینما» نامی است که سخنرانیِ سیدقیقهایِ بهرام بیضایی در شبِ سوّمِ شبهای شعر گوته به تاریخِ ۲۰ مهرِ ۱۳۵۶ بِدان نامور است.
گفتاوردها
ویرایش- . . . احتمالاً ما هم از نویسنده نمیخواهیم که واقعیت را بگه. ما هم علاقمندیم که نویسنده آنچه را که مصلحته بگه، منتها مصلحت ما البته فرق میکنه. به این ترتیب ما هم به نوعی نویسنده را تعیین میکنیم. این هر دو نادرسته. این چه دستگاه و دولت و دستگاه نظارت تعیین میکنه و آنچه که ما به عنوان عکسالعمل تعیین میکنیم. درست این نیست که ما بخواهیم که نویسنده آنچه را که ما میخوایم بگه، درست اونه که بگذاریم نویسنده آن طور که فکر میکنه بگه. و ما هم خودمون شخصاً فضایی به وجود میآریم که توش بتونیم آن چه رو که فکر میکنیم بگیم. احتمالاً فکرهایی که در زمینه با هم مساویاند، یکیاند ولی طرز بیان، استقلال فکر یا احتمالاً جلوتر بودن یا بینش شخصی درش فرق کنه. شما نخواهید که یک هنرمند در پشت سر گروه و قافله بیاد. اون احتمالاً قراره که جلو بره. اون احتمالاً قراره نیازهایی رو بگه که جمع نمیدونه بهش احتیاج داره. احتمالاً این درست نیست که ما بخواهیم که یک نویسنده اون چیزی رو بگه که ما میخواستیم. اون کافی نیست. نویسنده باید یک چیزی بیشتر از اون رو بگه که ما میخواستیم. اون باید یه چیزهایی رو بگه که ما نمیدونیم میخوایم. خب، در این صورت من فکر میکنم که به این نوع طرز فکر متعلّقم. فکر میکنم اگر این شستشو میبایست در فضا اتّفاق بیفته یک مقدار هم باید در ما اتّفاق بیفته. ما باید این احساس رو بکنیم که کلمات، معیارها، اصطلاحاتی که به کار میبریم به خصوص کمی فرسوده شدند از وقتی همه به کار بردن. کلمهای که از دستگاه دولتی تا روشنفکر معاصر همه به کار میبرند به من حق بدید که نسبت به اون کلمهها یک کمی مشکوک باشم. اگر قرار است که دستگاههای دولتی هم مسئولیت بگه و ما هم بگیم، من یک کمی به اون مسئولیت مشکوکم. اگر قراره که او هم راجع به آزادی صحبت بکنه و ما هم، من یک کمی راجع به این آزادی، مشکوکم. متشکّرم.[۱]
دربارهٔ سخنرانی
ویرایش- «. . . فقط بهرام بیضائی بود که در سخنرانی خود . . . به ریشهی فرهنگیی فاجعه نیز اشاره کرد؛ نویسندگان و هنرمندان ایرانی را «پروژههای ناتمام» نامید، و ضمن اشارههای مستقیم به «دستگاه نظارتِ» دولتی، ذهنیت فرهنگی مردم را نیز . . . در این ناتمامیت دخیل دانست . . . . اما، هشدار تکاندهندهی او در تپش تبدار سخنرانان و مخاطبان آن «شبها» و شبها و شبهای دیگر تحلیل رفت، و در صحنهی جنگِ خیر و شرّ، «مردم» . . . ماندند و حاکمیت شاه.»
منابع
ویرایش- ↑ خسروپناه، محمّدحسین. شبهای نویسندگان و شاعران ایران: انستیتو گوته - تهران ۲۷–۱۸ مهر ۱۳۵۶. تهران: پیام امروز، ۱۳۹۶. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۵۷۰۶-۹۵-۹.
- ↑ تیرهگل، ملیحه. روایتی از ادبیات فارسی در تبعید. ج. ۱. نروژ: نشر آفتاب. شابک ۹۷۸-۱-۶۷۸۱۴-۹۲۴-۶.