خانه (به انگلیسی: Home) رمانی از مریلین رابینسون که در سال ۲۰۰۸ منتشر شده‌است. برندهٔ جایزهٔ اورنج برای داستان سال ۲۰۰۹ شده‌است.

گفتاوردها

ویرایش
  • «چرا خانهٔ به آن محکمی تا این حد به نظرش متروک و غمگین می‌آمد؟ با خودش گفت حتماً عیب از نگاه منه. هنوز هم، هر هفت فرزند خانواده هر وقت که می‌توانستند به پدر سر می‌زدند، تلفن می‌کردند و پیغام، هدیه و گریپ فروت می‌فرستادند.»[۱]
  • «به بچه‌هایشان، از زمانی که توانستند مدادشمعی دست بگیرند و خط خطی کنند، یاد داده بودند که پدربزرگ و پدر پدربزرگ را به خاطر داشته باشند. اهالی شهر، بچه‌ها و نوه‌های باوفایشان به پدرش سر می‌زدند و اگر کشیش منطقه به دادش نمی‌رسید توانی برایش باقی نمی‌گذاشتند. دست آخر به ایمز می‌رسیم، رفیق شفیق پدر، همان که پدرشان سال‌ها بی چون وچرا تسلیمش بود.»
  • «اومدی خونه که بمونی گلوری. بله! گلوری دلش گرفت. پدرش ذوق کرده بود، بعد چشم‌هایش پر از اشک شد، دلش سوخت و این بار جور دیگری گفت «دست کم این دفعه که یه مدت می مونی مگه نه؟» بعد عصایش را به دست ضعیف ترش داد و ساک گلوری را از دستش گرفت. گلوری در دل گفت، خدایا، خدای بزرگ… تازگی‌ها همه دعاهایش این‌طوری شروع می‌شد، همین طوری هم پایان می‌یافت.»

منابع

ویرایش
ویکی‌پدیا مقاله‌ای دربارهٔ
  1. مریلین رابینسون، خانه، ترجمهٔ مرجان محمدی، انتشارات آموت، ۱۳۹۵.