حسین شفیعی

حسین شفیعی (۱۹۲۳، اصفهان - ۲۲ ژانویه ۲۰۰۰، اصفهان) فقیه شیعه، استاد فلسفه، مؤلف و شاعر ایرانی بود. عنوان دیوان اشعار وی دارالجنون است.

گفتاوردها

غزلی از سروده‌های وی:

مردانه

تا نقدِ جان و دل نفشانی به پای دوست		راهت نمی‌دهند به خلوت‌سرای دوست
یکتا شوی چو از همه عالم به جذبِ عشق		دستت رسد به حلقهٔ زلف دوتای دوست
شاهنشه سریرِ سعادت کسی بود		کش سایه بر سر است ز فَرّ هُمای دوست
اندر بساط هستیِ عالم هر آنچه هست		باشد نَمی ز بحر سخا و عطای دوست
در روزگارِ هجر، ز غم خسته شد دلم		خرّم دَمی که فاش ببینم لقای دوست
ای یاد جان‌فَزا که در این مُلک می‌وزی		از ما بگو، به گوش دلِ پرضیای دوست
از دل برون نَه‌ای، اگر از دیده غایبی		آری دل است آینهٔ باصفای دوست
باشد اگر ز بهر شفعیی هزار جان		مردانه می‌کند ز مُحبّت فدای دوست

غزلی دیگر از سروده‌های وی:

فتحِ باب

سلطانِ عشق خانهٔ عقلم خراب کرد		تحصیلِ دانشم، همه نقشِ بر آب کرد
از تخته‌بندِ عالمِ الفاظ و قیل و قال		دادم نجات و فارغم از هر کتاب کرد
دستم به دستِ خازنِ دارالجنون سپرد		آزادم از مَلامت هر شَیخ و شاب کرد
دیوانه‌ام نَمود و فَکندم ز چشمِ خلق		آسوده‌ام ز رنجِ اَیاب و ذهاب کرد
بَر رویم از حقیقتِ هستی دری گشود		بس آشنا به خویشم از این فتحِ باب کرد
پس هرچه یافتم، همه از عشق بود و بس		آن یافتی که خود نتوانم حساب کرد
شعرم نشانه‌ای ز سُلوک است نَی سخن		داند هر آن که آب، تمیز از سَراب کرد
شد حاصلِ حیاتِ شفیعی همین که دوست		زین گوهرِ مراد ورا کامیاب کرد

غزلی دیگر از سروده‌های وی:

شهید گمشده

به دلگشایی روی تو لاله زاری نیست / به دلربایی حسن تو گلعذاری نیست

اگر چه خلق سراسر شکار حسن تواند / کمند عشق تو را همچو من شکاری نیست

از آن به دور تو گردم که در مسیر حیات / به جز مطاف وجودت مرا مداری نیست

ز چار سوی جهان جز به گرد شعلهٔ شمع / محیط همت پروانه را کناری نیست

بیا به بزم حریفان مقام و جاهم بین / مرا که نزد تو مقدار و اعتباری نیست

غنی ز دولت عشقم اگر چه درویشم / مرا به بود و نبود زمانه کاری نیست

نشان ز خاکِ شفیعی مجو که می‌گویند / شهید گمشده را در جهان مزاری نیست

منابع

• دارالجنون عشق (دیوان اشعار استاد حسین شفیعی)، تهران: همشهری، چاپ اول ۱۳۷۹.