حسین ثنایی مشهدی
شاعر فارسیزبان دربار مغولی هند
حسین ثنایی مشهدی (؟ - ۹۹۶ق/ ۱۵۸۸م) شاعر ایرانی سدهٔ دهم هجری/شانزدهم میلادی بود که برای نوآوری در سبک هندی در شعر فارسی در روزگار خود شهرت داشت و نزد دو دربار صفوی ایران و مغولی هند ارجمند گشت.
شعر
ویرایشای خاکنشین درگه قدر تو ماه | دست طلب از دامن وصلت کوتاه | |
در کوی تو ز آن خانه گرفتم مباد | آزرده شود خیالت از دوری راه |
* * * |
لبهات بگفتن چو شکربار شوند | زنهار چنان مکن که بیکار شوند | |
ترسم که ز هم جدا نگردند اگر | از لذت یکدگر خبردار شوند |
* * * |
آن نازنین که دی ز برم خشمگین برفت | شیرین چو شهد آمد و چون انگبین برفت | |
وین حیرتم ز دل نرود تا بروز حشر | کآمد چنان بخشم و بناز این چنین برفت | |
صدبار زنده گشتم و هربار بر سرم | آمد چون جان و چون نفس واپسین برفت | |
ای پندگوی، دل ز ثنایی مجو که دل | از وی رمید و از پی آن نازنین برفت[۱] |
منابع
ویرایش- ↑ ذبیحالله صفا. تاریخ ادبیات ایران. ج. چهارم. چاپ هفتم. تهران: انتشارات فردوس، ۱۳۸۹. ۲۹۶–۳۰۰. شابک ۹۷۸۹۶۴۳۲۰۴۷۵۴.