جواد نوربخش
از بزرگان عرفان و تصوف ایران و از اقطاب سلسله نعمت اللهی
جواد نوربخش ملقب به نورعلیشاه (۱۰ دسامبر ۱۹۲۶، کرمان - ۱۰ اکتبر ۲۰۰۸، بنبری آکسفوردشر) پیر طریقت نعمتاللهی، مرید مونس علیشاه و قطب سلسلهٔ نعمتاللهی پس از درگذشت او، پزشک، روانپزشک، نیکوکار، استاد دانشگاه، شاعر و مؤلف ایرانی بود.[۱]
گفتاوردها
ویرایشسیر سلوک حالت سر جوشی آورد | بحر فنا سکوت و فراموشی آورد | |
در جمع اهل حال خموشی بود مقال | آن بزم کثرت است که در گوشی آورد | |
جامی زدیم و مست فتادیم تا ابد | کو بادهای که این همه مدهوشی آورد؟ | |
نبود عجیب که خویشتن از یاد بردهایم | آری! خیال دوست، فراموشی آورد | |
بود از ازل نصیب که بنشستهام مدام | پای خمی که عادت مینوشی آورد | |
رؤیای عشق، روی حقیقت عیان کند | گر خواب عقل خفتنِ خرگوشی آورد | |
گر نوربخش این غزل از روی شوق گفت | سیر سلوک، حالت سر جوشی آورد[۱] |
با خدا هر که آشنا باشد | فارغ از یاد ما سویٰ باشد | |
هر که بیمار او شود، داند | درد او را خدا دوا باشد | |
خودپرستی، خداپرستی نیست | این حقیقت عیان خدا باشد | |
قطره خود را ندید دریا شد | این بقا بود، آن فنا باشد | |
اختلافی میان رندان نیست | هر که شد رند، با صفا باشد | |
نوربخش تمام خلق یکیست | آینه گر هزارها باشد[۱] |
منابع
ویرایش- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ برقعی، محمدباقر. سخنوران نامی معاصر ایران. ج. دوازدهم. نشر خرم، چاپ ۱۳۷۳. ص۵۱۰. شابک ۹۷۸۹۶۴۹۹۷۲۴۰۴.