جلیل صفربیگی

جلیل صفربیگی (زادهٔ سوم بهمن ۱۳۵۳ در ایلام) شاعر معاصر اهل ایران است.

اشعار

• عمری است که مشت بر درم می‌کوبند / پا بر سر و روی باورم می‌کوبند

مشتی کلمه مدام از شب تا صبح / انگار که میخ در سرم می‌کوبند

• با حوصله کیف و چمدانم را بست / انگار که دست و پای جانم را بست

گفتم که بگویم چقدر دوس… ولی / با بوسهٔ محکمی دهانم را بست

• کم نامهٔ خاموش برایم بفرست / از حرف پرم گوش برایم بفرست

دارم خفه می‌شوم در این تنهایی/ لطفاً کمی آغوش برایم بفرست

• لطفاً دو سه سطر زندگی قرض بگیر / لای کلمات مرده را درز بگیر

نگذار به مردن دلم بو ببرند / این شاعر مرده را خودت فرض بگیر

• دریا به سرش زده پری می‌رقصد / ناهید کنار مشتری می‌رقصد

بانو تو مگر چه کرده‌ای با عالم / با عشق تو رود بندری می‌رقصد

• سی ساله شدم هنوز کودک هستم / هم بازی باد و بادبادک هستم

عاشق بشوم؟ نه! بچه‌ها منتظرند / من مادر چند کفشدوزک هستم

• یک عمر به اشتباه دعوا کردیم / شیطان و من و گناه دعوا کردیم

آدم شده بودم و نمی‌دانستم / عمری سر یک کلاه دعوا کردیم

• تا عشق دوید از دهانم بیرون / نام تو کشید از دهانم بیرون

گفتم که به تو حرف دلم را بزنم / یک بوسه پرید از دهانم بیرون

• اسبی که به روی قالی خانهٔ ماست / در تاخت و تاز خالی خانهٔ ماست

آن گاو که در تابلو نقاشی است / خوشبخت‌تر از اهالی خانهٔ ماست!

• زنبیل پر از ترانه در دستش بود / یک نامهٔ عاشقانه در دستش بود

ختم صلوات داشت باران انگار / تسبیح هزار دانه در دستش بود

• پرواز چه لذتی دارد

وقتی زنبور کارگری باشی که نتوانی عاشق ملکه بشوی

• مانند علفهای لب مردابیم / خوابیم و همیشه تا کمر در خوابیم

مرگ آمده است زندگی را بخورد* / ما هم گاهی کرم سر قلابیم

• در حنجره‌های ما صدا را بفشار / صوت و سخن و حرف و هجا را بفشار

تاریکی از این قشنگ‌تر می‌خواهی؟ / ای مرگ بیا گلوی ما را بفشار

• هر چند که بیمار تو هستیم همه / دیوانهٔ دیدار تو هستیم همه

بین خودمان بماند آقا عمری است / انگار طلب کار تو هستیم همه

• هر روز به ما اگر که سر هم بزنی / بر ریشهٔ خواب ما تبر هم بزنی

آقا تو که خوب می‌شناسی ما را / زنگ در خانه را اگر هم بزنی…

• یک عمر تو زخم‌های ما را بستی / هر روز کشیدی به سر ما دستی

شعبان که به نیمه می‌رسد آقا جان / ما تازه به یادمان می‌آید هستی!

• فریاد حسین را شنیدیم همه / از کوفه به سوی او دویدیم همه

رفتیم به کربلا ولی برگشتیم / از شمر امان نامه خریدیم همه

• این سنگ خدایان که تبر می‌شکنند / روزی که بیایی از کمر می‌شکنند

بردار تبر را و بزن ابراهیم / بت‌های بزرگ زودتر می‌شکنند

• در اوج یقین اگرچه تردیدی هست / در هر قفسی، کلید امیدی هست

چشمک زدن ستاره در شب یعنی / توی چمدان ماه، خورشیدی هست

• این چشم دریده چشمهٔ فریاد است / پژواک سکوت سنگ‌ها در باد است

با من به چه چیز زندگی خیره شده / این آینه‌ای که کور مادر زاد است؟

• انگار همیشه جای یک تن خالی ست / این بار کسی نیست نه! اصلاً خالی ست

یک نیمکت نشسته دارم در خود / جای دو نفر همیشه در من خالی ست

• چندی است که سخت از خودم لبریزم / آن گونه که باید از خودم بگریزم

انگار که شیر آب هرزی هستم / چک چک چک چک به پای خود می‌ریزم

نت‌های تنهایی

گوش دل من به زنگ تنهایی توست

عمری است همیشه تنگ تنهایی توست

هر آدمی انگار به رنگی تنهاست

تنهایی من به رنگ تنهایی توست

---

بی حوصله، پر بهانه بر می‌گردد

شب‌ها که به آشیانه بر می‌گردد

تنهاتر و زخم خورده‌تر از هر روز

تنهایی من به خانه بر می‌گردد

---

ای عشق! تو هم کنارمان آمده‌ای

امروز سر قرارمان آمده‌ای

تنهایی و من چقدر خوشحال شدیم

ممنون که تو هم به غارمان آمده‌ای